...Το επόμενο πρωί έπρεπε να έχει "καθαρίσει". Δεν ήθελε να κοροιδεύει τον εαυτό, πόσο περισσότερο έναν άλλο άνθρωπο που αγαπούσε...
Ξύπνησε με έναν απαίσιο πονοκέφαλο. Ήταν η τιμωρία του για την πρόφαση που είχε βρει για να αποφύγει την έξοδο ή απλώς οι επιπτώσεις του αλκοόλ που απερίσκεπτα κατανάλωσε σε άφθονες ποσότητες;
Τουλάχιστον είχε εξαφανίσει τα απομεινάρια πειστήρια της χθεσινής του δραστηριότητας.
Εκείνη είχε γυρίσει αρκετά αργά ή νωρίς το πρωί. Τον βρήκε να κοιμάται στον καναπέ και τον σκέπασε. Παρότι ο ύπνος του μόνον ήρεμος δε μπορούσε να χαρακτηριστεί, δεν την κατάλαβε. Πάλευε με εφιάλτες και σκέψεις. Και νικητής δεν μπόρεσε να βγει...
Ξύπνησε αρκετά πρωί, εκείνη κοιμόταν ακόμα και σίγουρα θα κοιμόταν για πολύ ακόμα, τουλάχιστον έτσι συνήθιζε τις Κυριακές, ακόμα και όταν δεν βγαίνανε έξω το προηγούμενο βράδυ.
Μπήκε στο υπνοδωμάτιό τους. Για μερικές στιγμές κάθισε και την παρατηρούσε να κοιμάται.
Ήταν πολύ όμορφη, το ήξερε, το έβλεπε ακόμα. Μα κάτι μέσα του δεν κολλούσε. Την αγαπούσε. Όχι όμως όσο θα ήθελε...Της άφησε ένα σημείωμα, κάτι ότι θα έβγαινε, να αγοράσει εφημερίδες και τσιγάρα, να περπατήσει λίγο, ότι την αγαπούσε. Δεν έλεγε ψέμματα...
Το απαλό πρωινό αεράκι του έκανε πάντοτε καλό. Όπως και το ψιλόβροχο που έβλεπε να έρχεται. Δεν πήρε αυτοκίνητο, προτιμούσε να περπατήσει.
Αγόρασε τσιγάρα. Ποτέ δεν του άρεσε να καπνίζει στο δρόμο. Τώρα όμως τα χρειαζότανε. Περπάτησε πολύ, κάπνισε περισσότερο, η βροχή είχε έρθει, είχε δυναμώσει και δεν τον ένοιαζε που βρεχόταν.
Κάθισε σε ένα μικρό καφέ που συνάντησε, μόνος, βρεγμένος και θλιμμένος. Χρειαζόταν έναν καφέ, παρήγγειλε ιρλανδικό. Καφεϊνη και αλκοόλ, ό,τι έπρεπε για την περίπτωσή του.
Ήθελε να ήξερε. Τι κάνει στη ζωή του; Τι κάνει εκείνη; Γιατί τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο; Δεν είχε βρει απαντήσεις.
Είχαν χωρίσει άσχημα. Του είχε πάρει πολύ καιρό να συμμαζέψει τα κομμάτια του, να βάλει σε μια τάξη τη ζωή του. Να ερωτευτεί ξανά. Να ερωτευτεί; Ούτε γι'αυτό ήταν σίγουρος...
Σε κάποιον τηλεφωνικό θάλαμο (υπήρχαν ακόμα;) βρήκε έναν τηλεφωνικό κατάλογο! Δεν ήλπιζε ότι θα την έβρισκε εκεί. Ήταν πάντοτε ένα μυθιστορηματικό πρόσωπο, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί. Κι όμως! Το όνομά της. Το τηλέφωνο και η διευθύνσή της. Έμεναν αρκετά κοντά μάλιστα. Πώς δεν είχε τύχει να την συναντήσει ξανά;
Όχι! Έλυσε αρκετές απορίες. Δεν πρέπει να έχει παντρευτεί, κρατάει το πατρικό της επώνυμο. Μένει κοντά του. Αρκετά. Δεν θέλει να μάθει άλλα. Θέλει! Θα της τηλεφωνήσει, το ξέρει. Μα δεν ξέρει το λόγο. Δεν ξέρει τι να της πει. Θα της τηλεφωνήσει. Κι ας μη ξέρει το λόγο, κι ας μην ξέρει τι να της πει.
"Παρακαλώ", ακούστηκε μια γνώριμη, λίγο πιο βραχνή, αγαπημένη φωνή στην άλλη άκρη του καλωδίου...
Στο μυαλό του στριφογύριζε από το πρωί το ""Vera" των λατρεμένων Pink Floyd
Does anybody here remember Vera Lynn?
Remember how she said that
We would meet again
Some sunny day?
Vera! Vera!
What has become of you?
Does anybody else here
Feel the way I do?
Remember how she said that
We would meet again
Some sunny day?
Vera! Vera!
What has become of you?
Does anybody else here
Feel the way I do?
