Σαν σήμερα...
ακριβώς δέκα χρόνια πριν
Εκείνη
θα περνούσε για πρώτη φορά την πόρτα του σπιτιού του
θα έμπαινε στη ζωή του
θα γινόταν το σημαντικότερο κομμάτι της...
Δυο άνθρωποι
ξένοι
γνωστοί από πάντοτε
θα σταματούσαν το χρόνο εκείνη τη βραδιά
με κρασί και με ποίηση
εκείνος θα της έλεγε τα όνειρά του
εκείνη θα του τραγουδούσε
θα του έλεγε τα δικά της...
Δυο άνθρωποι
ξένοι
που θαρρείς πώς ήταν γνωστοί από πάντοτε
θα μοιραζόταν κοινά όνειρα
με κρασί και με ποίηση
ερωτευμένοι
εν τη απουσία του έρωτα...
Δέκα χρόνια πριν
μια νύχτα βροχερή
9 Δεκεμβρίου 1998
τότε που το σήμερα φάνταζε υπερβολικά μακρυνό
για να μιλάμε γι'αυτούς τους δυο...
9 Δεκεμβρίου 2008
τώρα που είν' αργά να μιλάμε γι'αυτούς τους δυο...
(Να είσαι καλά όπου κι αν βρίσκεσαι...)
θα ακουγόταν (αν τα κατάφερνα) τα another night in και tiny tears των tindersticks καθώς και το don't forget to remember των puressence και το μπλουζ του αποχωρισμού του Παύλου αυτά για να μη φτιάξω ολόκληρο πρόγραμμα!!!!
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Bad Habbit
Τον μίσησα από την πρώτη στιγμή που τον είδα!
Όχι!
Δεν τον ήξερα καθόλου, πρώτη μου φορά που τον έβλεπα!
Δεν ήταν τα φιμέ του τζάμια, το εκκεντρικό του χρώμα, οι χωριάτικες αεροτομές, ούτε οι διπλές εξατμίσεις κι ο θόρυβος που έκανε.
Για κακή μου τύχη έστριβε όπου σκόπευα να στρίψω κι εγώ.
Πάντοτε με τον ίδιο εκνευριστικό τρόπο, σχεδόν με μηδενική ταχύτητα και δίχως καν να βγάζει φλας.
Και σε κάθε φανάρι, ενώ γκάζωνε επιδεικτικά δίχως ταχύτητα, έτσι για να μας θυμίζει πόσο ακόμα ενοχλητικός μπορεί να γίνει, έφευγε σαν να διαρκεί κάθε φανάρι αιώνες κι εκείνος ο μόνος που κυκλοφορεί.
Κι εκείνα τα φρεναρίσματα δίχως λόγο καθώς περνούσε δίπλα από παρκαρισμένα οχήματα!
Θεέ μου!
Πόσο τον μίσησα!
Έστριβα όπου έστριβε. Κι ας είχα παρεκλίνει της πορείας μου.
Και τον έβριζα, και χειρονομούσα.
Τελικά σταμάτησε έξω από ένα σπίτι, μονοκατοικία απόμερη.
Σταμάτησα κι εγώ.
Μα δεν έβγαινε από το αμάξι του.
Έτσι, τρελαμένος από τα νεύρα μου, βγήκα εγώ.
Βρίζοντας πλησίασα στο παράθυρό το.
Το άνοιξε...
...και με πυροβόλησε...
(offspring - bad habbit)
Όχι!
Δεν τον ήξερα καθόλου, πρώτη μου φορά που τον έβλεπα!
Δεν ήταν τα φιμέ του τζάμια, το εκκεντρικό του χρώμα, οι χωριάτικες αεροτομές, ούτε οι διπλές εξατμίσεις κι ο θόρυβος που έκανε.
Για κακή μου τύχη έστριβε όπου σκόπευα να στρίψω κι εγώ.
Πάντοτε με τον ίδιο εκνευριστικό τρόπο, σχεδόν με μηδενική ταχύτητα και δίχως καν να βγάζει φλας.
Και σε κάθε φανάρι, ενώ γκάζωνε επιδεικτικά δίχως ταχύτητα, έτσι για να μας θυμίζει πόσο ακόμα ενοχλητικός μπορεί να γίνει, έφευγε σαν να διαρκεί κάθε φανάρι αιώνες κι εκείνος ο μόνος που κυκλοφορεί.
Κι εκείνα τα φρεναρίσματα δίχως λόγο καθώς περνούσε δίπλα από παρκαρισμένα οχήματα!
Θεέ μου!
Πόσο τον μίσησα!
Έστριβα όπου έστριβε. Κι ας είχα παρεκλίνει της πορείας μου.
Και τον έβριζα, και χειρονομούσα.
Τελικά σταμάτησε έξω από ένα σπίτι, μονοκατοικία απόμερη.
Σταμάτησα κι εγώ.
Μα δεν έβγαινε από το αμάξι του.
Έτσι, τρελαμένος από τα νεύρα μου, βγήκα εγώ.
Βρίζοντας πλησίασα στο παράθυρό το.
Το άνοιξε...
...και με πυροβόλησε...
(offspring - bad habbit)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
