casting...

Γύρισε κουρασμένη όπως κάθε απόγευμα από άλλη μία ημέρα ρουτίνας στο γραφείο. Το γραμματοκιβώτιό της είχε αρκετά πράγματα να την περιμένουν. Τα πήρε και ανέβηκε στο διαμέρισμά της και τα άφησε στο τραπέζι.

Τάισε το γάτο της, έκανε ένα ζεστό μπάνιο και αρκετά αργότερα άνοιξε τους λογαριασμούς που είχε η αλληλογραφία και τα διάφορα διαφημιστικά. Έβαλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, άναψε τσιγάρο και έμεινε να κοιτάζει τον μεγάλο κίτρινο φάκελο που είχε απομείνει μόνος πάνω στο τραπέζι. Είχε αναγνωρίσει τον γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα και ένιωθε μία περίεργη νευρικότητα.
Τι μπορούσε να θέλει μετά από τόσο καιρό; Γιατί; Δεν είχε παρά να τον ανοίξει για να μάθει ή απλώς να τον σκίσει και να τον πετάξει. Έβαλε άλλο ένα ποτήρι κρασί και αποφάσισε να τον ανοίξει.

"Στον φάκελο υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σενάριο... Αν σου αρέσει, ο πρωταγωνιστικός γυναικείος ρόλος είναι δικός σου. ...Δεν θέλω τίποτε άλλο από εσένα παρά να μου απαντήσεις μέχρι τα τέλη του επόμενου μήνα. Θα το ήθελα η απάντησή σου να είναι καταφατική, θα το ήθελα πολύ... Το ξέρεις ότι πάντοτε σε θεωρούσα ιδανική ηθοποιό των σεναρίων μου. Αυτό είναι το πρώτο που έχει προχωρήσει τόσο πολύ και έχει μπει ήδη στην τελική ευθεία παραγωγής.... Η σχέση μας θα είναι καθαρά επαγγελματική, δε ζητάω τίποτε παραπάνω. Έξι ή εφτά μέρες θα διαρκέσουν τα γυρίσματα. ...Προσφέρω διαμονή και διατροφή καθώς και τα έξοδα μετακίνησής σου... Ποσοστά επί των κερδών , αν υπάρξουν τέτοια, θα μοιραστούν σε όλους τους συντελεστές της ταινίας.
Αυτά μπορώ να προσφέρω. Αναμένω την απάντησή σου. Σε ευχαριστώ..."

Κόλλησε! Δεν ήξερε τι να κάνει. Χωρίσανε τρία χρόνια πριν, τσακωμένοι, δίχως να κρατάνε τις καλύτερες των αναμνήσεων. Από τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους μοιραζόταν το ίδιο όνειρο: να συμμετάσχουν σε κάποια ταινία, εκείνος σκηνοθέτης-σεναριογράφος, εκείνη ηθοποιός.Μα η ζωή τα έφερνε αλλιώς, πίστευε ότι ήταν λόγια του αέρα. Ποτέ δεν κατάφερνε να ολοκληρώσει ένα σενάριο κι ας το προσπαθούσε. Είχε τη δουλειά του, άσχετη με το χώρο του κινηματογράφου, είχε τη δουλειά της, άσχετη και αυτή.
Και τώρα, τρία χρόνια μετα την τελευταία τους ατυχή συνάντηση, εμφανιζόταν ξανά, σαν σκηνοθέτης, σαν σεναριογράφος.Γιατί;

Σχημάτισε στο τηλέφωνο έναν αριθμό που δεν ξέχασε ποτέ...

green car crash

"Ξέρω ότι είχαμε πει να μην μιλήσουμε ξανά, να μην ενοχλήσει ο ένας τον άλλο, αλλά ήθελα να δω αν είσαι καλά"
"Καλά είμαι, όπως πάντα"
"Είδα ένα άσχημο όνειρο. Εσένα. Και αυτοκίνητα. Τρακαρισμένα, φλεγόμενα..."
"Θα προσέχω. Ευχαριστώ και ...αντίο"

Έκλεισε το τηλέφωνο και συνέχισε να κάνει αυτό που συνήθιζε κάθε βράδυ. Να πίνει. Να πίνει για να απομακρύνει κάθε σκέψη, να αποδιώχνει τα όνειρα στον λιγοστό ύπνο που επέτρεπε στον εαυτό του. Κι ένα δικό της όνειρο δε θα επέτρεπε να τον ταράξει. Κι ας φοβόταν πάντοτε τα όνειρα και τα προαισθήματά της...

Ξύπνησε μετά από τρεις ώρες ανήσυχου ύπνου με βαρύ κεφάλι από τη συνεχόμενη κραιπάλη. Το είχε συνηθίσει. Πλύθηκε, πήρε δύο ασπιρίνες, ήπιε έναν βαρύ ελληνικό, κάπνισε τέσσερα τσιγάρα και ετοίμασε τα χαρτιά του για άλλη μία μέρα εργασιακής ρουτίνας. Τον απασχολούσε το τηλεφώνημά της...

Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα πάντα αλλά τα κόκκινα μάτια του ήταν εκπαιδευμένα. Είχε κάνει αυτό το δρόμο χιλιάδες φορές. Οδηγούσε και στα αυτιά του ηχούσε η φωνή της "να προσέχεις". Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που την είχε ακούσει, ακόμα περισσότερος από την τελευταία που είχαν ειδωθεί. Προσπαθούσε να θυμηθεί το πρόσωπό της, το άρωμά της. Πώς ήταν δυνατόν να μη τα καταφέρνει;

Σε μια απότομη στροφή έκλεισε τα μάτια. Την είδε μπροστά του ολοζώντανη οπτασία. Μπορούσε να μυρίζει και του κορμιού της το άρωμα. Είχε ήδη χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου, μα εκείνος με κλειστά τα μάτια της χαμογελούσε.

Πάντοτε πίστευε ότι μπορούσε να πετάξει. Η βαρύτητα τον διέψευσε...
(ο πίνακας "green car crash" του Andy Warholl)