Τα κείμενα αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του συγγραφέα εκτός κι αν αναφέρεται άλλος ως συγγραφέας. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσιεύση τους δίχως τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

9 Δεκεμβρίου...

Σαν σήμερα...
ακριβώς δέκα χρόνια πριν
Εκείνη
θα περνούσε για πρώτη φορά την πόρτα του σπιτιού του
θα έμπαινε στη ζωή του
θα γινόταν το σημαντικότερο κομμάτι της...

Δυο άνθρωποι
ξένοι
γνωστοί από πάντοτε
θα σταματούσαν το χρόνο εκείνη τη βραδιά
με κρασί και με ποίηση
εκείνος θα της έλεγε τα όνειρά του
εκείνη θα του τραγουδούσε
θα του έλεγε τα δικά της...

Δυο άνθρωποι
ξένοι
που θαρρείς πώς ήταν γνωστοί από πάντοτε
θα μοιραζόταν κοινά όνειρα
με κρασί και με ποίηση
ερωτευμένοι
εν τη απουσία του έρωτα...

Δέκα χρόνια πριν
μια νύχτα βροχερή
9 Δεκεμβρίου 1998
τότε που το σήμερα φάνταζε υπερβολικά μακρυνό
για να μιλάμε γι'αυτούς τους δυο...

9 Δεκεμβρίου 2008
τώρα που είν' αργά να μιλάμε γι'αυτούς τους δυο...

(Να είσαι καλά όπου κι αν βρίσκεσαι...)

θα ακουγόταν (αν τα κατάφερνα) τα another night in και tiny tears των tindersticks καθώς και το don't forget to remember των puressence και το μπλουζ του αποχωρισμού του Παύλου
αυτά για να μη φτιάξω ολόκληρο πρόγραμμα!!!!

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Bad Habbit

Τον μίσησα από την πρώτη στιγμή που τον είδα!
Όχι!
Δεν τον ήξερα καθόλου, πρώτη μου φορά που τον έβλεπα!
Δεν ήταν τα φιμέ του τζάμια, το εκκεντρικό του χρώμα, οι χωριάτικες αεροτομές, ούτε οι διπλές εξατμίσεις κι ο θόρυβος που έκανε.
Για κακή μου τύχη έστριβε όπου σκόπευα να στρίψω κι εγώ.
Πάντοτε με τον ίδιο εκνευριστικό τρόπο, σχεδόν με μηδενική ταχύτητα και δίχως καν να βγάζει φλας.
Και σε κάθε φανάρι, ενώ γκάζωνε επιδεικτικά δίχως ταχύτητα, έτσι για να μας θυμίζει πόσο ακόμα ενοχλητικός μπορεί να γίνει, έφευγε σαν να διαρκεί κάθε φανάρι αιώνες κι εκείνος ο μόνος που κυκλοφορεί.
Κι εκείνα τα φρεναρίσματα δίχως λόγο καθώς περνούσε δίπλα από παρκαρισμένα οχήματα!
Θεέ μου!
Πόσο τον μίσησα!

Έστριβα όπου έστριβε. Κι ας είχα παρεκλίνει της πορείας μου.
Και τον έβριζα, και χειρονομούσα.
Τελικά σταμάτησε έξω από ένα σπίτι, μονοκατοικία απόμερη.
Σταμάτησα κι εγώ.
Μα δεν έβγαινε από το αμάξι του.
Έτσι, τρελαμένος από τα νεύρα μου, βγήκα εγώ.
Βρίζοντας πλησίασα στο παράθυρό το.
Το άνοιξε...

...και με πυροβόλησε...




(offspring - bad habbit)

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

My best friends wedding

"Από μικρός έτρεφα μεγάλη απέχθεια για τους γάμους. Θυμάμαι τους γονείς μου να με σέρνουν με το ζόρι στις εκκλησίες και στη συνέχεια στα διάφορα κέντρα διασκεδάσεως για το γάμο του τάδε ή του δείνα συγγενή ή οικογενειακού φίλου, δηλαδή ανθρώπων με τους οποίους ουδεμία σχέση είχα ή επιθυμούσα. Άλλωστε με τους συγγενείς μου ουδεμία σχέση είχα από εκείνα τα χρόνια ήδη, οι δε οικογενειακοί μας φίλοι δεν είχαν συνομήλικα με εμένα παιδιά ή και αν τύχαινε να έχουν μου ήταν εντελώς αδιάφορα και άγνωστα.

Με την πάροδο των χρόνων η απέχθειά μου προς αυτή την τελετή μεγάλωνε παράλληλα με εμένα.
Τις περισσότερες φορές ήμουνα καλεσμένος από υποχρέωση όπως συνηθίζουν να λένε ή λόγω επαγγελματικής πολιτικής ή ακόμα και λόγω κανονικής πολιτικής.
Εντάξει, είχα και φίλους που παντρευτήκαν και συμμεριζόμουν την χαρά τους όπως την έβλεπα στα πρόσωπά τους και στις κουβέντες τους. Άλλο πράγμα όμως η χαρά και άλλο αυτό το πανηγύρι που αποκαλείτε γάμος, αυτή η εμπορευματοποίηση της χαράς, το γλέντι των συμπεθέρων εις βάρος του ζευγαριού.

Ευτυχώς ο καλύτερος μου φίλος και συνέταιρός μου μοιραζόταν μαζί μου την ίδια άποψη περί γάμων. Έτσι, ειδικά αφού γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι θα ήμασταν ταυτόχρονα προσκεκλημένοι σε κάθε μελλοντικό γάμο, είχαμε αποφασίσει να περνάμε το δυνατόν καλύτερα σε αυτές τις εκδηλώσεις. Πώς;
Από τη στιγμή που κανένας μας δεν είχε μόνιμη σύντροφο -βοηθούσε ιδιαίτερα σε αυτό η ιδέα που είχαμε για τους γάμους, πέραν του γεγονότος ότι ποτέ δεν ήθελα συνοδό για να μην της μπαίνουν ιδέες!- μπορούσαμε άνετα να αναλωνόμαστε στην εξεύρεση νέων ερωτικών παρτενέρ και στην κατανάλωση τεραστίων ποσοτήτων αλκοόλ. Ο μεν δεύτερος στόχος ήταν πάντοτε εύκολος' το αλκοόλ ρέει πάντοτε άφθονο σε τέτοιες εκδηλώσεις. Ο δε πρώτος στόχος, συνεπικουρούμενου του αλκοόλ που πάντοτε "ρίχνει" τα standards, ήταν σχεδόν πάντα και αυτός εύκολος, καθώς σε τέτοιες κοινωνικές εκδηλώσεις οι ελεύθερες γυναίκες γίνονται εύκολος στόχος για κάποιους σαν και εμάς.

Αποτέλεσμα της στρατηγικής αυτής ήταν να συμπαθήσω τους γάμους! 'Οχι όμως για τους ίδιους λόγους που θα τους συμπαθούσε ο κάθε ενάρετος συμπολίτης μας!!!
Έτσι καταφέραμε, εγώ και ο κολλητός μου, να περνάμε αρκετά ικανοποιητικά στους γάμους που μας καλούσαν, μειώνοντας τον χρόνο ζωής του συκωτιού μας και αυξάνοντας τον αριθμό των εφήμερων σχέσεων μας.

Όλα αυτά όμως μέχρι που εκείνος αποφάσισε να περάσει στην άλλη όχθη! Με κάποια μάλιστα που γνώρισε σε έναν γάμο. Με ένα υποψήφιο θύμα που μετατράπηκε σε θύτη ενός ορκισμένου εργένη.
Η σχέση της μίας βραδιάς κατέληξε σε σοβαρή σχέση και τώρα, λίγους μόνον μήνες μετά οδηγούσε στην εκκλησία!
Γι' αυτό την σκότωσα..."

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Dicks slow song

Είχε κάνει τη διαδρομή από το σπίτι του στο δικό της και το αντίστροφο εκατοντάδες φορές. Με κίνηση και χωρίς κίνηση. Νηφάλιος και μεθυσμένος. Ευτυχισμένος και δυστυχισμένος. Ήξερε κάθε εναλλακτική διαδρομή, είτε για να αποφεύγει τους μπάτσους, είτε για να ξεγλυστράει από τα μπλοκαρίσματα.
Πάντοτε 15 με 20 λεπτά...

Έτσι ήξερε ότι το να φύγει από το σπίτι της, να επιστρέψει στο δικό του, να πάρει μαζί του όσο μαύρο είχε απομείνει στην καβάντζα του και να γυρίσει κοντά της σε 30 λεπτά ήταν ακραίως οριακό.
Την έβλεπε όμως πολύ ευτυχισμένη, όσο ευτυχισμένη λάτρευε να την βλέπει. Και ήθελαν να καπνίσουν και άλλο, να διατηρήσουν αυτή τους την ευφορία. Αύριο θα ήταν πολύ αργά. Εκείνη θα έφευγε, θα πήγαινε να βρει κάποιον άλλο, εκείνον που δήλωνε ερωτευμένη μαζί του κι ας ήξερε ότι αυτόν αγαπούσε πραγματικά. Κι αυτός θα πήγαινε να βρει κάποιαν άλλη, κάποια που ήξερε ότι κορόιδευε με το να είναι μαζί της, κάποια που θα παρατούσε αύριο κιόλας μην αντέχοντας αυτή την κατάσταση, μιας και αυτός παραδεχόταν ότι αυτήν αγαπούσε πραγματικά.

Ο χρόνος είχε ξεκινήσει να κυλάει από την ώρα που βγήκε από το σπίτι της.
Ξεκίνησε να οδηγάει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Χτύπησε το τηλέφωνό του, η φωτογραφία της στην οθόνη
"Που είσαι;" ρωτούσε η μεθυσμένη φωνή της στην άλλη άκρη.
"Δεν παίζεις σωστά" της απάντησε
"Γιατί;"
"Γιατί έχουμε βάλει ένα στοίχημα και με παρενοχλείς"!
"Μου έλειψες"
"Σε 25 λεπτά θα είμαι εκεί. Σε κλείνω"...

Δεν ήταν τα ναρκωτικά. Το ήξερε ότι την αγαπούσε περισσότερο από τον ίδιο του τον εαυτό. θα έπαιρνε το stuff, θα γύριζε κοντά της και θα προσπαθούσε να ξεδιαλύνει την ιστορία. Έπρεπε...
Κι έπρεπε να είναι όλα ή τίποτα. Κι ας φοβόταν το τίποτα...

Σήκωσε το κινητό του να κοιτάξει ξανά την φωτογραφία της.
Δεν πρόσεξε το αυτοκίνητο που παραβίαζε το απέναντι STOP...

(στο cd έπαιζε το Dicks slow song των Tindersticks:

Don't bring that stuff to bed
I've gotta fall with a clear head
Don't tell me of those mirrors
I'll show you what you want to see
Pay no mind to those voices
I'll show you what you want to hear

Of course, it doesn't matter what you see
You're beautiful to me
It doesn't matter what they say
I want you anyway

So we live in the city Come over here
No, leave on the light
Beautiful things get run down
There's no more to say To let you know it's alright
There's a fine door that you open
There's no door
There's no option
You knew this from the start
You made a fist around your heart
I don't need to know
But she must want to show me
It's just for yourself
I can't forgive you anything
It doesn't matter what you see
You're beautiful to me
It doesn't matter what they say
I want you anyway

Don't bring that stuff to bed I'll touch you here
Gotta fall with a clear head Does it make you cry?
Don't bring that stuff to bed Don't hide those tears
Gotta fall with a clear head You know they're alright)

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Ένα μακάβριο αστείο...

(στη Sharron και στον Keith)


...Ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, μια άγνωστη γυναικεία βραχνή φωνή
"...είναι νεκρή...ξαφνικά...η κηδεία θα γίνει αύριο το μεσημέρι..."
Δεν αναγνώριζε τη φωνή, κατάλαβε όμως αμέσως για ποια αναφερόταν.
Μήπως ήταν ένα ανόητο, μακάβριο αστείο;
Είχε περάσει καιρός που είχαν να βρεθούν, καιρός που είχαν να μιλήσουν.
Μήπως ήταν η αδελφή της που τον ενημέρωνε για αυτό το τραγικό γεγονός;
Αμέσως κάλεσε στο κινητό της. Ήταν κλειστό. Ποτέ δεν το έκλεινε...
Αν ήταν "αστείο", τι θα της έλεγε;
Αποφάσισε να το προσπεράσει, τον βασάνιζε όμως η ιδέα.
Κάλεσε ξανά το κινητό της, πάλι κλειστό. Ξανά... και ξανά... το ίδιο.
Αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα, να πάει από το σπίτι της. Μόνον έτσι θα μάθαινε την αλήθεια, μόνον έτσι ίσως να ηρεμούσε...

Η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια και ο Θεός έχει πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ...
Σε μιαν απότομη στροφή έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου...

Εκείνη έμαθε το τραγικό δυστύχημά του από τις ειδήσεις, το ίδιο βράδυ.
Ένα στοίχημα που κέρδισε, ένα μακάβριο αστείο. Ενδιαφερόταν ακόμα για εκείνη, την αγαπούσε ακόμα...
Ένα στοίχημα που έχασε...

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

casting...

Γύρισε κουρασμένη όπως κάθε απόγευμα από άλλη μία ημέρα ρουτίνας στο γραφείο. Το γραμματοκιβώτιό της είχε αρκετά πράγματα να την περιμένουν. Τα πήρε και ανέβηκε στο διαμέρισμά της και τα άφησε στο τραπέζι.

Τάισε το γάτο της, έκανε ένα ζεστό μπάνιο και αρκετά αργότερα άνοιξε τους λογαριασμούς που είχε η αλληλογραφία και τα διάφορα διαφημιστικά. Έβαλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, άναψε τσιγάρο και έμεινε να κοιτάζει τον μεγάλο κίτρινο φάκελο που είχε απομείνει μόνος πάνω στο τραπέζι. Είχε αναγνωρίσει τον γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα και ένιωθε μία περίεργη νευρικότητα.
Τι μπορούσε να θέλει μετά από τόσο καιρό; Γιατί; Δεν είχε παρά να τον ανοίξει για να μάθει ή απλώς να τον σκίσει και να τον πετάξει. Έβαλε άλλο ένα ποτήρι κρασί και αποφάσισε να τον ανοίξει.

"Στον φάκελο υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σενάριο... Αν σου αρέσει, ο πρωταγωνιστικός γυναικείος ρόλος είναι δικός σου. ...Δεν θέλω τίποτε άλλο από εσένα παρά να μου απαντήσεις μέχρι τα τέλη του επόμενου μήνα. Θα το ήθελα η απάντησή σου να είναι καταφατική, θα το ήθελα πολύ... Το ξέρεις ότι πάντοτε σε θεωρούσα ιδανική ηθοποιό των σεναρίων μου. Αυτό είναι το πρώτο που έχει προχωρήσει τόσο πολύ και έχει μπει ήδη στην τελική ευθεία παραγωγής.... Η σχέση μας θα είναι καθαρά επαγγελματική, δε ζητάω τίποτε παραπάνω. Έξι ή εφτά μέρες θα διαρκέσουν τα γυρίσματα. ...Προσφέρω διαμονή και διατροφή καθώς και τα έξοδα μετακίνησής σου... Ποσοστά επί των κερδών , αν υπάρξουν τέτοια, θα μοιραστούν σε όλους τους συντελεστές της ταινίας.
Αυτά μπορώ να προσφέρω. Αναμένω την απάντησή σου. Σε ευχαριστώ..."

Κόλλησε! Δεν ήξερε τι να κάνει. Χωρίσανε τρία χρόνια πριν, τσακωμένοι, δίχως να κρατάνε τις καλύτερες των αναμνήσεων. Από τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους μοιραζόταν το ίδιο όνειρο: να συμμετάσχουν σε κάποια ταινία, εκείνος σκηνοθέτης-σεναριογράφος, εκείνη ηθοποιός.Μα η ζωή τα έφερνε αλλιώς, πίστευε ότι ήταν λόγια του αέρα. Ποτέ δεν κατάφερνε να ολοκληρώσει ένα σενάριο κι ας το προσπαθούσε. Είχε τη δουλειά του, άσχετη με το χώρο του κινηματογράφου, είχε τη δουλειά της, άσχετη και αυτή.
Και τώρα, τρία χρόνια μετα την τελευταία τους ατυχή συνάντηση, εμφανιζόταν ξανά, σαν σκηνοθέτης, σαν σεναριογράφος.Γιατί;

Σχημάτισε στο τηλέφωνο έναν αριθμό που δεν ξέχασε ποτέ...




Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

green car crash

"Ξέρω ότι είχαμε πει να μην μιλήσουμε ξανά, να μην ενοχλήσει ο ένας τον άλλο, αλλά ήθελα να δω αν είσαι καλά"
"Καλά είμαι, όπως πάντα"
"Είδα ένα άσχημο όνειρο. Εσένα. Και αυτοκίνητα. Τρακαρισμένα, φλεγόμενα..."
"Θα προσέχω. Ευχαριστώ και ...αντίο"

Έκλεισε το τηλέφωνο και συνέχισε να κάνει αυτό που συνήθιζε κάθε βράδυ. Να πίνει. Να πίνει για να απομακρύνει κάθε σκέψη, να αποδιώχνει τα όνειρα στον λιγοστό ύπνο που επέτρεπε στον εαυτό του. Κι ένα δικό της όνειρο δε θα επέτρεπε να τον ταράξει. Κι ας φοβόταν πάντοτε τα όνειρα και τα προαισθήματά της...

Ξύπνησε μετά από τρεις ώρες ανήσυχου ύπνου με βαρύ κεφάλι από τη συνεχόμενη κραιπάλη. Το είχε συνηθίσει. Πλύθηκε, πήρε δύο ασπιρίνες, ήπιε έναν βαρύ ελληνικό, κάπνισε τέσσερα τσιγάρα και ετοίμασε τα χαρτιά του για άλλη μία μέρα εργασιακής ρουτίνας. Τον απασχολούσε το τηλεφώνημά της...

Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα πάντα αλλά τα κόκκινα μάτια του ήταν εκπαιδευμένα. Είχε κάνει αυτό το δρόμο χιλιάδες φορές. Οδηγούσε και στα αυτιά του ηχούσε η φωνή της "να προσέχεις". Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που την είχε ακούσει, ακόμα περισσότερος από την τελευταία που είχαν ειδωθεί. Προσπαθούσε να θυμηθεί το πρόσωπό της, το άρωμά της. Πώς ήταν δυνατόν να μη τα καταφέρνει;

Σε μια απότομη στροφή έκλεισε τα μάτια. Την είδε μπροστά του ολοζώντανη οπτασία. Μπορούσε να μυρίζει και του κορμιού της το άρωμα. Είχε ήδη χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου, μα εκείνος με κλειστά τα μάτια της χαμογελούσε.

Πάντοτε πίστευε ότι μπορούσε να πετάξει. Η βαρύτητα τον διέψευσε...
(ο πίνακας "green car crash" του Andy Warholl)