Την βασάνισε πολύ η ταινία που επέλλεξε να δει το βράδυ. "Η νύχτα" του Μικελάντζελο Αντονιόνι, από την τριλογία της αποξένωσης,της αλλοτρίωσης. Της μιλούσε, θυμόταν, εκείνος για τον Αντονιόνι αλλά τον ένιωθε ξένο, δεν μπορούσε να δει ταινίες του. Μέχρι χθες! Τι όμορφο ζευγάρι, Mαρτσέλο Μαστροϊάννι και Ζαν Μορώ. Πόσο ερωτευμένοι πρέπει να ήταν και πώς κατέληξαν! Δυο ξένοι, δίχως κανένα κοινό σημείο, δίχως διάθεση να περισώσουν οτιδήποτε, απρόθυμοι να προσφέρουν στον έρωτα τους, δέκα χρόνια παντρεμένοι, ζώντας μία ψεύτικη και συμβατική ζωή.
Πέρασε το βράδυ σκεπτόμενη την ταινία, την ζωή της κι εκείνον. Εκείνος. Της υποσχόταν πάντοτε ότι θα την έκανε ευτυχισμένη, πως οτιδήποτε άλλο έξω από αυτήν θα ήταν απλώς μια συμβατικότητα, ένα κενό. Ότι θα την αγαπούσε παντοτινά, όπως από πάντοτε την αγαπούσε. Θυμόταν τα λόγια του πεντακάθαρα.
Σηκώθηκε νωρίς το πρωί για να βρει και τα γραπτά του, τα ποιήματα που της έγραφε, που έγραφε μόνο για εκείνη. Τα γράμματά του, τις φωτογραφίες του, όλα τα είχε φυλαγμένα. Τον αγαπούσε τον μαλάκα! Από τότε. Απλώς έκανε τα πράγματα να φαίνονται περισσότερο έντονα από ό,τι ήθελε. Από ό,τι η ηλικία τους ήθελε, από ό,τι εκείνη ήθελε τότε. Τότε...
Και τον πλήγωνε, τον πλήγωσε, για να τον γλυτώσει από τα όσα ήθελε και δεν μπορούσε να του δώσει και να της δώσει.
Μα -τώρα το ξέρει- δεν τον ξέχασε ποτέ της, πάντοτε τον κουβαλούσε μέσα της. Από όσους γνώρισε, από όσους μπορούσε να έχει γνωρίσει ή μπορεί να γνωρίσει στη ζωή της, μόνον εκείνος μπορούσε να την κάνει ευτυχισμένη, μόνον εκείνος φρόντιζε να την γνωρίζει περισσότερο πίσω από την όμορφη επιφάνεια. Αλλά τον έδιωξε.
Προχθές ήταν παρέα με κάποια. Φαινόταν πολύ όμορφη. Δεν ξέρει αν χαίρεται γι'αυτό ή αν ζηλεύει και λυπάται. Του αξίζει πολύ όμορφη γυναίκα πλάι του. Χαίρεται. Όχι! Ζηλεύει!
Ίσως να μην είναι κάποια, απλώς φίλη του ίσως να είναι, είχε πει ότι θα την αγαπούσε για πάντα. Και τι έγινε; Είχε χορτάσει λόγια. Όχι από αυτόν όμως. Και τι να έκανε; Να την περίμενε αενάως; Ζηλεύει. Και μάλιστα πολύ.
Δεν είναι στη φύση της να ασχολείται με παντρεμένους ή άντρες σε σχέση. Εκείνος είναι άλλη ιστορία όμως. Θέλει να ακούσει νέα του, να προσπαθήσει να βρει μια άκρη, κάποια επαφή μαζί του. Θα ψάξει να τον βρει, το τηλέφωνό του, ίσως κρατάει επαφή με κάποιους κοινούς φίλους από τα παλιά, ίσως δεν έχει αλλάξει νούμερο, ίσως είναι στον κατάλογο.
Το τηλέφωνο. Χτυπάει. Ας μην είναι από τη δουλειά. Όχι μαλακίες Κυριακάτικα.
"Παρακαλώ"...
Το cd player έπαιζε ένα cd που της είχε γράψει. Porcupine Tree, Where would we be
Tied - tied to a time
When we knew that the sun would shine
And you were all smiles
And we could just talk for a while...
Of where we would be when the future comes
And how you would paint while I wrote my songs
If I could find you
And tell you about my life
Or maybe just write
And remind you of when we would dream...
Of where we would be when the future comes
And how you would paint while I wrote my songs
Strange how you never become
The person you see when you're young
When we knew that the sun would shine
And you were all smiles
And we could just talk for a while...
Of where we would be when the future comes
And how you would paint while I wrote my songs
If I could find you
And tell you about my life
Or maybe just write
And remind you of when we would dream...
Of where we would be when the future comes
And how you would paint while I wrote my songs
Strange how you never become
The person you see when you're young
