Solitude 9 : Στέλλα

Όλη την εβδομάδα διέκρινε μια περίεργη απόσταση μεταξύ τους, τον ένιωθε χαμένο σε σκέψεις και ταλαιπωρημένο από αυτές. Ξυπνούσε πάντοτε πολύ πρωί και γυρνούσε στο σπίτι πολύ αργά το βράδυ, δίχως καμία διάθεση. Ίσως να ήταν η δουλειά, ποτέ δεν τον ρωτούσε μήτε της μιλούσε εκείνος για τις δουλειές του. Ήξερε από την πρώτη στιγμή γνωριμίας τους ότι η φύση και μόνο της εργασίας του απαιτούσε υπερβολικά πολλές ώρες αφοσίωσης. Εκτίμησε μάλιστα τις θυσίες που είχε κάνει τότε κυνηγώντάς την, εις βάρος της προσωπικής του ξεκούρασης.
Αλλά αυτή τη φορά διαισθανόταν ότι η δουλειά δεν είχε καμία σχέση. Τον έβλεπε να χάνεται και φοβόταν. Και δεν ήθελε να τον ρωτήσει. Δεν ήθελε να φανεί σαν ανόητο κοριτσάκι που κυνηγάει φαντάσματα ενώ δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Αλλά φοβόταν. Και σκεφτόταν πολύ, υπερβολικά πολύ.
Άρχισε να σκέφτεται τι θα συνέβαινε αν την παρατούσε. Αν δεν ήταν σίγουρος για τον γάμο τους. Έφθασε στο σημείο και η ίδια να αμφιβάλλει για το γάμο. Και σε λίγες μέρες έπρεπε να επισκεφτεί τους γονείς της, να ξεκινήσει να ρυθμίζει κάποιες λεπτομέρειες του γάμου. Τρελαινόταν στις σκέψεις της!

Εκείνο το βράδυ γύρισε περισσότερο αργά από ό,τι συνήθως. Είχε κάποιο επαγγελματικό δείπνο. Τον περίμενε ξαπλωμένη στον καναπέ.Έβλεπε το "Αγάπα με αν τολμάς" του Γιαν Σαμουέλ και την είχαν πιάσει τα κλάμματα! Ήθελε και αυτή μια τόσο τρελή και απίθανη αγάπη στη ζωή της, ήτανε όμως ρεαλίστρια, ήξερε ότι δεν μπορούσε να υπάρξει στην πραγματικότητα, μόνο στον κινηματογράφο γίνονται αυτά. Και σίγουρα με τον Μάρκο δεν μπορούσε ούτε στον κινηματογράφο να υπάρξει κάτι τέτοιο! Αλλά τον αγαπούσε, δεν είχε αμφιβολία γι'αυτό. Και έκλαιγε από συγκίνηση.
Ο Μάρκος φαινόταν λιγότερο κουρασμένος από ότι όλο αυτό τον καιρό. Και φάνταζε περισσότερο όμορφος παρά ποτέ. Την αγκάλιασε, της φίλησε τα δάκρυα που έτρεχαν ακόμα από τα μάτια της, της είπε ότι την αγαπούσε! Πόσο καιρό είχε να της το πει κατάματα;
Αφέθηκε στην αγκαλιά του, στα χάδια του, ενώ σκεφτόταν πόσο ύποπτο της φαινόταν αυτό το "σ'αγαπάω", ενώ ακόμα τα δάκρυα δεν έλεγαν να στερέψουν!Και οι άσχημες σκέψεις πλήθαιναν...

Ακουγόταν οι Tindersticks

Youve been lying in bed for a week now
Wondering how long itll take
You havent spoken or looked at her in all that time
Its the easiest line you could break
Shes been going about her business as usual
Always with that melancholy smile
But you were too busy looking into your affairs
To see those tiny tears in her eyes

Tiny tears make up an ocean
Tiny tears make up a sea
Let them pour out, pour out all over
Dont let them pour all over me

How can you hurt someone so much your supposed to care for
Someone you said youd always be there for
But when that water breaks you know youre gonna cry, cry
When those tears start rolling youll be back

Tiny tears...

Youve been thinking about the time, youve been dreading it
But now it seems that moment has arrived
Shes at the edge of the bed, she gets in
But its hard to turn the opposite way tonight

Solitude 8-2: Άρτεμις

Πέρασε πολλές ώρες μέχρι να ετοιμαστεί. Ήθελε να είναι εντυπωσιακή; Ήθελε να είναι απλή; Δεν ήξερε. Δεκάδες τα πεταμένα στο κρεβάτι της ρούχα μέχρις να αποφασίσει. Ρούχα που σπανίως φορούσε από όταν αποφάσισε ότι δεν ήθελε πλέον να ξενυχτάει άσκοπα, μερικά μάλιστα δεν τα είχε φορέσει ποτέ, απλώς τα αγόραζε και γέμιζε έτσι την ντουλάπα της!

Την περίμενε σε ένα όμορφο εστιατόριο. Κάτι της θύμιζε. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τι, ίσως κάποτε να είχαν δειπνήσει ξανά μαζί στο παρελθόν. Ίσως με κάποιον άλλο, ίσως με άλλη παρέα. Δεν είχε σημασία. Ήτανε εκεί και ήτανε εκεί για εκείνη. Και ήταν όμορφος, ο χρόνος ενίσχυε τη γοητεία του, ήτανε πιο όμορφος από όσο τον θυμόταν, από όσο βιαστικά τον είχε δει τις προάλλες.

Κύριος όπως πάντοτε σηκώθηκε μόλις την είδε. Τις θυμόταν αυτές του τις ευγένειες, κάποτε τις νόμιζε προσποιητές, με τον καιρό κατάλαβε ότι ήταν χαρακτηριστικό του. Μερικές φορές χαρακτηριστικό ιδιαιτέρως εκνευριστικό μάλιστα. Δεν κατάλαβε ποτέ αν την εκνεύριζε επειδή είχε μάθει τελείως διαφορετικά από όσους άλλους συναναστρεφόταν ή αν ήταν απλώς εκνευριστικό. Τώρα δεν είχε καμία σημασία κάτι τέτοιο όμως. Χαμογέλασε πλατιά μάλιστα όταν την βοήθησε να καθίσει στο τραπέζι τους.

Συζητούσαν άνετα, σαν δυο παλιοί καλοί φίλοι που είχαν απλώς χαθεί για αρκετό καιρό, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μεταξύ τους ποτέ.Μίλησαν για τις δουλειές τους, και οι δύο τα είχαν καταφέρει εξίσου υπέροχα στα επαγγελματικά τους. Μίλησαν για τις παραστάσεις που είχαν δει τελευταία, σε κάποιες μάλιστα ήταν ταυτόχρονα παρόντες, πώς δεν συναντήθηκαν; Μίλησαν για μουσικές, για ταινίες, για όσα τους είχαν φέρει κοντά χρόνια πριν.
Ένιωθε πραγματικά σαν να μην είχε συμβεί τίποτε άσχημο ανάμεσά τους. Προαιώνιοι δεσμοί τους έδεναν, το έβλεπε καθαρά, της το έλεγε από παλιά. Πώς τον έδιωξε από κοντά της; Πώς το έκανε αυτό; Τον αγαπούσε, το έβλεπε καθαρά, ποτέ δεν είχε πάψει να τον αγαπάει. Όμως, δεν είχε αυτή την εικόνα μαζί του, όχι τότε. Σήμερα; Δεν μπορούσε να είναι σίγουρη, ποτέ δε θα μπορούσε να είναι σίγουρη.

Της είπε για τη Στέλλα! Για τον επικείμενο γάμο τους, για την ευτυχία που είχε βρει κοντά της. Ένιωσε το έδαφος να χάνεται. Εκείνη τη στιγμή σιγουρεύτηκε ότι τον ήθελε δικό της, δεν μπορούσε καμία να μπει ανάμεσά τους. Όχι, δεν ήταν αργά! Από εκείνη τη στιγμή μόνον αυτή η σκέψη στριφογύριζε στο μυαλό της. Η όμορφη κουβέντα που έκαναν μέχρι τότε μετατράπηκε σε μονολόγους του Μάρκου σε θέματα που ούτε καν θυμάται και σε μονολεκτικές απαντήσεις δικές της.

Της είπε ότι θα της τηλεφωνούσε ξανά, ότι θα ξαναβρισκόταν. Θα της τηλεφωνούσε...


Ο πιανίστας έπαιζε ένα κλασσικό τραγούδι του Nat King Cole

Unforgettable, thats what you are
Unforgettable though near or far
Like a song of love that clings to me
How the thought of you does things to me
Never before has someone been more

Unforgettable in every way
And forever more, thats how youll stay
Thats why, darling, its incredible
That someone so unforgettable
Thinks that I am unforgettable too

Unforgettable in every way
And forever more, thats how youll stay
Thats why, darling, its incredible
That someone so unforgettable
Thinks that I am unforgettable too

Solitude 8-1: Άρτεμις

(Σαλβαντόρ Νταλί)

Πόσος καιρός είχε περάσει από την τελευταία τους συνάντηση; Ένιωθε σαν να ήταν μόλις χθες που δειπνούσαν μαζί. Της είπε ότι θα της τηλεφωνούσε ξανά, ότι θα ξαναβρισκόταν. Όχι, δεν της είπε ότι την αγαπούσε ακόμα, ότι θα ήθελε να δοκιμάζαν ξανά. Παντρευόταν σε λίγους μήνες αλλά... δεν την ένοιαζε. Θα της τηλεφωνούσε...

Ολόκληρη την ημέρα, πριν συναντηθούνε, τον σκεφτόταν.
Θυμόταν τις όμορφες στιγμές τους και χαμογελούσε. Μέχρι και στη γραμματέα της ήταν ευγενική!
Θυμόταν πόσο αγνός, τρυφερος και ευγενικός ήταν μαζί της. Καλούπι άντρα που σπάνιζε. Γι' αυτό και δεν ήταν ποτέ εκείνος που ερωτεύεσαι, ήταν πάντοτε εκείνος που αγαπάς, σαν φίλος, σαν αδελφός, όχι σαν εραστής. Γι'αυτό και τον απόδιωξε τότε, με τον τρόπο της. Τον ήθελε δίπλα της, όχι όπως εκείνος επιθυμούσε, τουλάχιστον όχι όλη την ώρα, όλο τον καιρό. Τον ήθελε, αλλά γύρευε το πάθος, να ικανοποιήσει το ζώο μεσα της. Και έτσι τον πλήγωνε, τον άδειαζε ψυχικά. Και κάθε που άδειαζε και εκείνη από σχέσεις δίχως ουσία, γιατί το ήξερε ότι η ουσία ήτανε πάντοτε στην αγάπη και στην επικοινωνία, γύρευε να τον βρει! Και εκείνος ήτανε πάντοτε εκεί. Μέχρι που "έσπασε" τελείως, δεν άντεξε, την παρατησε, της είπε ότι δε θα την έβλεπε ποτέ ξανά! Και ας ήξερε ότι θα την αγαπούσε παντοτινά...

Την πλήγωσε η απώλειά του, ήτανε το μόνο σταθερό της ζωής της. Και την εγκατέλειψε! Σταμάτησε να απαντάει στα τηλέφωνά της, στα mail της. Τον δικαιολογούσε αλλά δεν τον δικαιολογούσε! Ήξερε ότι "πέθαινε" πλάι της, ότι δεν μπορούσε να του δώσει όσα ήθελε, προσπαθούσε να τον προστατέψει από τον εαυτό της αλλά δεν ήθελε και να τον χάσει!
"Αν δε φύγω μακριά σου θα πεθάνω της είχε πει. Φρόντισε να είσαι καλά, μην ανησυχείς για εμένα. Και μην αδικείς τον εαυτό σου" της είχε πει πριν φύγει. Και εκείνη φρόντισε να μην κάνει τίποτα από ό,τι της είπε. Αδικησε τον εαυτό της. Συνέχισε να μπλέκει με ανθρώπους για τους λάθος λόγους και που στο τέλος την πλήγωναν, μέχρι που βαρέθηκε και αποφάσισε να μείνει μόνη. Και τότε βρέθηκε ξανά εκείνος μπροστά της!

Δεν ήξερε τι μπορούσε να ζητήσει από εκείνον. Δεν ήξερε τι μπορούσε να γυρέψει εκείνος από αυτήν. Δεν ήξερε καν τι ήθελε. Τον αγαπούσε -από τότε- αλλά μπορούσε να είναι μαζί του; Πλέον ήξερε ότι στη ζωή της είχε πετύχει πολλά, είχε ζήσει περισσότερα και ήθελε αγάπη και σιγουριά. Κάποτε εκείνος της τα προσέφερε απλόχερα, έκανε τα πάντα μόνο και μόνο για να είναι εκείνη ευτυχισμένη. Τώρα; Θα την ήθελε πίσω; Και εκείνη; Πόσο σίγουρη ήταν για κάτι τέτοιο;

(συνεχίζεται...)


στο ραδιόφωνο οι Cure:

"So we meet again!" and I offer my hand
All dry and English slow
And you look at me and I understand
Yeah it's a look I used to know
"Three long years... and your favourite man...
Is that any way to say hello?"
And you hold me... like you'll never let me go

"Oh c'mon and have a drink with me
Sit down and talk a while..."
"Oh I wish I could... and I will!
But now I just don't have the time..."
And over my shoulder as I walk away
I see you give that look goodbye...
I still see that look in your eye...

So dizzy Mr. Busy - Too much rush to talk to Billy
All the silly frilly things have to first get done
In a minute - sometime soon - maybe next time - make it June
Until later... doesn't always come

It's so hard to think "It ends sometime
And this could be the last
I should really hear you sing again
And I should really watch you dance"
Because it's hard to think
"I'll never get another chance
To hold you... to hold you... "

But chilly Mr. Dilly - Too much rush to talk to Billy
All the tizzy fizzy idiot things must get done
In a second - just hang on - all in good time - wont be long
Until later...

I should've stopped to think - I should've made the time
I could've had that drink - I could've talked a while
I would've done it right - I would've moved us on
But I didn't - now it's all too late
It's over... over
And you're gone..

I miss you I miss you I miss you
I miss you I miss you I miss you so much

But how many times can I walk away and wish "If only..."
But how many times can I talk this way and wish "If only..."
Keep on making the same mistake
Keep on aching the same heartbreak
I wish "If only..."

But "If only...."
Is a wish too late...

Solitude 6: Ανήσυχες μέρες

Γύρισε από το πάρτυ πολύ αργά (ή καλύτερα πολύ νωρίς το πρωί) και πολύ μεθυσμένη! Τον βρήκε να κοιμάται στον καναπέ, φαινόταν εξαντλημένος και ανήσυχος.Το δωμάτιο μύριζε ουΐσκυ και καπνό. Όσο πιο ήσυχα μπορούσε τον πλησίασε για να τον σκεπάσει. Παρά τη ζάλη της που είχαν ως αποτέλεσμα κάποιες θορυβώδεις κινήσεις εκείνος δεν κατάλαβε τίποτα.
Στάθηκε για μια στιγμή να τον κοιτάζει πλημμυρισμένη από αισθήματα αγάπης και φόβου και αποφάσισε να κοιμηθεί και η ίδια.

Ξύπνησε αρκετές ώρες αργότερα, περισσότερο κουρασμένη, με βαρύ κεφάλι από το αλκοόλ και τις σκέψεις.

Στον ύπνο της είχε δει ότι εκείνος έφευγε μακριά της. Ήτανε λέει σε κάποιο ομιχλώδες τοπίο και τον έβλεπε να φεύγει. Εκείνη φώναζε το όνομά του. Και τον έβλεπε να γυρίζει προς το μέρος της καθώς απομακρυνόταν, χαμογελούσε και κάτι της έλεγε αλλά οι λέξεις δεν έφθαναν στα αυτιά της. Και τότε εκείνη ξεσπούσε σε λυγμούς. Και διέκρινε μια σκοτεινή γυναικεία φιγούρα να τον πλησιάζει.
Τότε το όνειρο άλλαζε. Έβλεπε τον εαυτό της σε μια παραδεισένια παραλία και τριγύρω της άντρες, μόνον άντρες. Να προσπαθούν να την αγκαλιάσουν, να τη χαιδέψουν κι εκείνη να μην αφήνεται. Να ψάχνει να τον βρει ανάμεσα σε τόσους άντρες, μα να μην τον βλέπει πουθενά. Και ζαλισμένη από το ποτό τελικά να αφήνεται στα χάδια των ξένων.
Περίεργο όνειρο, ακόμα πιο περίεργο που το θυμόταν, την άγχωσε ακόμα περισσότερο!

Σηκώθηκε κι εκείνος δεν ήταν πουθενά. Έξω έβρεχε. Κι ένα σημείωμα της έλεγε ότι είχε βγει, για να περπατήσει, να αγοράσει εφημερίδες και τσιγάρα!Και ότι την αγαπούσε! Χαμογέλασε. Πόσο καιρό είχε να της το πει;

Έφτιαξε καφέ και γέμισε την μπανιέρα.
Βυθίστηκε στο νερό και προσπάθησε να ηρεμήσει και να χαλαρώσει. Ήταν ακόμα ταραγμένη από τα όνειρά της. Κι αισθανόταν βρώμικη από αυτά.

Τον αγαπούσε, ήταν μαζί περισότερο από τρία χρόνια, συζούσανε κανονικά εδώ και ένα χρόνο και σε λιγότερο από έναν χρόνο θα τον παντρευόταν.
Δεν ήταν ο ωραιότερος από όσους είχε στη ζωή της, δεν ήταν ο καλύτερός της εραστής. Ήτανε όμως πολύ διαφορετικός από όλους, τον αγάπησε γι' αυτό. Όλο αυτό τον καιρό της γνώριζε διαρκώς καινούριους κόσμους, λογοτεχνικούς,κινηματογραφικούς, μουσικούς και φιλοσοφικούς. Και ήτανε πάντοτε πολύ τρυφερός και καλός μαζί της. Δεν ήτανε ο ωραιότερος αλλά ήτανε σίγουρα όμορφος. Και της προσέφερε απλόχερα τα πάντα. Και της παρείχε ασφάλεια και σιγουριά για το μέλλον. Ήταν σίγουρα ο ιδανικός πατέρας για τα παιδιά που ήθελε να αποκτήσουν, ο άνθρωπος που χαίρεσαι να γνωρίζεις στη μαμά σου. Τον αγαπούσε, ήτανε απόλυτα σίγουρη γι' αυτό.

Κι ας την τρόμαζε ώρες ώρες. Όπως στην αρχή που γνωριστήκανε, τότε που απέπνεε κάποιο μυστήριο και μια παράξενη μελαγχολία. Την γοήτευσε αυτό πάνω του.
Δυο μέρες τώρα η στάση του της θυμίζει εκείνες τις πρώτες ημέρες. Και τώρα δεν είναι καθόλου γοητευτικό αυτό...

Μήπως υπάρχει κάποια άλλη; Το ερώτημα αυτό της είχε καρφωθεί στο κεφάλι. Δεν μπορούσε να το διώξει. Ποια όμως; Πότε; Δεν έβρισκε απαντήσεις, μήτε λόγους για να δώσει καταφατική απάντηση.
Την αγαπούσε, ήτανε απόλυτα σίγουρη και γι' αυτό. Αλλά... αλλά τι; Όχι! Απλώς είναι πιεσμένος με τη δουλειά. Αυτό είναι! Θα έδιωχνε τις κακές σκέψεις από το μυαλό της, δεν υπήρχε κανένας λόγος να υπάρχουν, πόσο ηλίθια και ανασφαλής ένιωθε!
Αυτή! Αυτή που πάντοτε είχε όποιον ήθελε, που πάντοτε τους παρατούσε για τον επόμενο, τον καλύτερο όπως πίστευε. Που και χθες το βράδυ ακόμα θα μπορούσε να διαλλέξει όποιον επιθυμούσε...

Από κάπου ακουγόταν το "Ανήσυχες μέρες" του Σωκράτη Μάλαμα

Ανήσυχες μέρες
Ταραγμένη νύχτα
Βεγγαλικά στην παραλία κι αδιέξοδα
Ζεστός καιρός
Τέλος του Μάη
Κι ένα αεράκι να φυσάει
Αστεία η λύπη να περνάει
Κι όμως να σε νικάει

Κόκκινα χείλη της φωτιάς
Θύμασαι εκείνη π'αγαπάς
Το πρόσωπό της σα νερό
Μες στο μυαλό σου το θολό

Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα
Κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου
Ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου
Γυρνάει μες στο μυαλό μου η θύμησή σου

Που 'ναι τα μάτια σου να δουν
Αυτό το δειλινό
Που 'ναι τα χέρια σου ν' αγγίξουνε τον ουρανό

Solitude 5: La Notte

Την βασάνισε πολύ η ταινία που επέλλεξε να δει το βράδυ. "Η νύχτα" του Μικελάντζελο Αντονιόνι, από την τριλογία της αποξένωσης,της αλλοτρίωσης. Της μιλούσε, θυμόταν, εκείνος για τον Αντονιόνι αλλά τον ένιωθε ξένο, δεν μπορούσε να δει ταινίες του. Μέχρι χθες! Τι όμορφο ζευγάρι, Mαρτσέλο Μαστροϊάννι και Ζαν Μορώ. Πόσο ερωτευμένοι πρέπει να ήταν και πώς κατέληξαν! Δυο ξένοι, δίχως κανένα κοινό σημείο, δίχως διάθεση να περισώσουν οτιδήποτε, απρόθυμοι να προσφέρουν στον έρωτα τους, δέκα χρόνια παντρεμένοι, ζώντας μία ψεύτικη και συμβατική ζωή.

Πέρασε το βράδυ σκεπτόμενη την ταινία, την ζωή της κι εκείνον. Εκείνος. Της υποσχόταν πάντοτε ότι θα την έκανε ευτυχισμένη, πως οτιδήποτε άλλο έξω από αυτήν θα ήταν απλώς μια συμβατικότητα, ένα κενό. Ότι θα την αγαπούσε παντοτινά, όπως από πάντοτε την αγαπούσε. Θυμόταν τα λόγια του πεντακάθαρα.

Σηκώθηκε νωρίς το πρωί για να βρει και τα γραπτά του, τα ποιήματα που της έγραφε, που έγραφε μόνο για εκείνη. Τα γράμματά του, τις φωτογραφίες του, όλα τα είχε φυλαγμένα. Τον αγαπούσε τον μαλάκα! Από τότε. Απλώς έκανε τα πράγματα να φαίνονται περισσότερο έντονα από ό,τι ήθελε. Από ό,τι η ηλικία τους ήθελε, από ό,τι εκείνη ήθελε τότε. Τότε...
Και τον πλήγωνε, τον πλήγωσε, για να τον γλυτώσει από τα όσα ήθελε και δεν μπορούσε να του δώσει και να της δώσει.

Μα -τώρα το ξέρει- δεν τον ξέχασε ποτέ της, πάντοτε τον κουβαλούσε μέσα της. Από όσους γνώρισε, από όσους μπορούσε να έχει γνωρίσει ή μπορεί να γνωρίσει στη ζωή της, μόνον εκείνος μπορούσε να την κάνει ευτυχισμένη, μόνον εκείνος φρόντιζε να την γνωρίζει περισσότερο πίσω από την όμορφη επιφάνεια. Αλλά τον έδιωξε.

Προχθές ήταν παρέα με κάποια. Φαινόταν πολύ όμορφη. Δεν ξέρει αν χαίρεται γι'αυτό ή αν ζηλεύει και λυπάται. Του αξίζει πολύ όμορφη γυναίκα πλάι του. Χαίρεται. Όχι! Ζηλεύει!
Ίσως να μην είναι κάποια, απλώς φίλη του ίσως να είναι, είχε πει ότι θα την αγαπούσε για πάντα. Και τι έγινε; Είχε χορτάσει λόγια. Όχι από αυτόν όμως. Και τι να έκανε; Να την περίμενε αενάως; Ζηλεύει. Και μάλιστα πολύ.

Δεν είναι στη φύση της να ασχολείται με παντρεμένους ή άντρες σε σχέση. Εκείνος είναι άλλη ιστορία όμως. Θέλει να ακούσει νέα του, να προσπαθήσει να βρει μια άκρη, κάποια επαφή μαζί του. Θα ψάξει να τον βρει, το τηλέφωνό του, ίσως κρατάει επαφή με κάποιους κοινούς φίλους από τα παλιά, ίσως δεν έχει αλλάξει νούμερο, ίσως είναι στον κατάλογο.

Το τηλέφωνο. Χτυπάει. Ας μην είναι από τη δουλειά. Όχι μαλακίες Κυριακάτικα.
"Παρακαλώ"...


Το cd player έπαιζε ένα cd που της είχε γράψει. Porcupine Tree, Where would we be

Tied - tied to a time
When we knew that the sun would shine
And you were all smiles
And we could just talk for a while...
Of where we would be when the future comes
And how you would paint while I wrote my songs
If I could find you
And tell you about my life
Or maybe just write
And remind you of when we would dream...
Of where we would be when the future comes
And how you would paint while I wrote my songs
Strange how you never become
The person you see when you're young

Solitude 4: Εκείνος

(συνέχεια ιστοριών που βρίσκονται σε παλαιότερες αναρτήσεις)


...Το επόμενο πρωί έπρεπε να έχει "καθαρίσει". Δεν ήθελε να κοροιδεύει τον εαυτό, πόσο περισσότερο έναν άλλο άνθρωπο που αγαπούσε...

Ξύπνησε με έναν απαίσιο πονοκέφαλο. Ήταν η τιμωρία του για την πρόφαση που είχε βρει για να αποφύγει την έξοδο ή απλώς οι επιπτώσεις του αλκοόλ που απερίσκεπτα κατανάλωσε σε άφθονες ποσότητες;
Τουλάχιστον είχε εξαφανίσει τα απομεινάρια πειστήρια της χθεσινής του δραστηριότητας.
Εκείνη είχε γυρίσει αρκετά αργά ή νωρίς το πρωί. Τον βρήκε να κοιμάται στον καναπέ και τον σκέπασε. Παρότι ο ύπνος του μόνον ήρεμος δε μπορούσε να χαρακτηριστεί, δεν την κατάλαβε. Πάλευε με εφιάλτες και σκέψεις. Και νικητής δεν μπόρεσε να βγει...

Ξύπνησε αρκετά πρωί, εκείνη κοιμόταν ακόμα και σίγουρα θα κοιμόταν για πολύ ακόμα, τουλάχιστον έτσι συνήθιζε τις Κυριακές, ακόμα και όταν δεν βγαίνανε έξω το προηγούμενο βράδυ.
Μπήκε στο υπνοδωμάτιό τους. Για μερικές στιγμές κάθισε και την παρατηρούσε να κοιμάται. Ήταν πολύ όμορφη, το ήξερε, το έβλεπε ακόμα. Μα κάτι μέσα του δεν κολλούσε. Την αγαπούσε. Όχι όμως όσο θα ήθελε...
Της άφησε ένα σημείωμα, κάτι ότι θα έβγαινε, να αγοράσει εφημερίδες και τσιγάρα, να περπατήσει λίγο, ότι την αγαπούσε. Δεν έλεγε ψέμματα...


Το απαλό πρωινό αεράκι του έκανε πάντοτε καλό. Όπως και το ψιλόβροχο που έβλεπε να έρχεται. Δεν πήρε αυτοκίνητο, προτιμούσε να περπατήσει.
Αγόρασε τσιγάρα. Ποτέ δεν του άρεσε να καπνίζει στο δρόμο. Τώρα όμως τα χρειαζότανε. Περπάτησε πολύ, κάπνισε περισσότερο, η βροχή είχε έρθει, είχε δυναμώσει και δεν τον ένοιαζε που βρεχόταν.

Κάθισε σε ένα μικρό καφέ που συνάντησε, μόνος, βρεγμένος και θλιμμένος. Χρειαζόταν έναν καφέ, παρήγγειλε ιρλανδικό. Καφεϊνη και αλκοόλ, ό,τι έπρεπε για την περίπτωσή του.
Ήθελε να ήξερε. Τι κάνει στη ζωή του; Τι κάνει εκείνη; Γιατί τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο; Δεν είχε βρει απαντήσεις.
Είχαν χωρίσει άσχημα. Του είχε πάρει πολύ καιρό να συμμαζέψει τα κομμάτια του, να βάλει σε μια τάξη τη ζωή του. Να ερωτευτεί ξανά. Να ερωτευτεί; Ούτε γι'αυτό ήταν σίγουρος...

Σε κάποιον τηλεφωνικό θάλαμο (υπήρχαν ακόμα;) βρήκε έναν τηλεφωνικό κατάλογο! Δεν ήλπιζε ότι θα την έβρισκε εκεί. Ήταν πάντοτε ένα μυθιστορηματικό πρόσωπο, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί. Κι όμως! Το όνομά της. Το τηλέφωνο και η διευθύνσή της. Έμεναν αρκετά κοντά μάλιστα. Πώς δεν είχε τύχει να την συναντήσει ξανά;
Όχι! Έλυσε αρκετές απορίες. Δεν πρέπει να έχει παντρευτεί, κρατάει το πατρικό της επώνυμο. Μένει κοντά του. Αρκετά. Δεν θέλει να μάθει άλλα. Θέλει! Θα της τηλεφωνήσει, το ξέρει. Μα δεν ξέρει το λόγο. Δεν ξέρει τι να της πει. Θα της τηλεφωνήσει. Κι ας μη ξέρει το λόγο, κι ας μην ξέρει τι να της πει.

"Παρακαλώ", ακούστηκε μια γνώριμη, λίγο πιο βραχνή, αγαπημένη φωνή στην άλλη άκρη του καλωδίου...


Στο μυαλό του στριφογύριζε από το πρωί το ""Vera" των λατρεμένων Pink Floyd

Does anybody here remember Vera Lynn?
Remember how she said that
We would meet again
Some sunny day?
Vera! Vera!
What has become of you?
Does anybody else here
Feel the way I do?

Nα μου λείπεις

και να μην πρέπει καν να σου το λέω

Να βλέπω τη μορφή σου

όπου κι αν στρέφεται το βλέμμα

Να ακούω τη φωνή σου

πίσω από κάθε ήχο που ακούω

πίσω από κάθε τραγούδι

όπου κι αν ταξιδεύει η σκέψη μου

όπου κι αν βρίσκομαι.

Να μου λείπεις

και να μη πρέπει καν να σου το λέω

...θάνατος μικρός.

Πονάω....

Ευτυχία, ας πούμε...
κάθε της θέλω και δικό μου
κάθε μου μπορώ για εκείνη
για το χαμόγελό της
για να το βλέπω στο πρόσωπό της
τα μάτια της να λαμπυρίζουν.

Ευτυχία,ας πούμε...
στις αποστάσεις μας
στις σιωπές μας
οι σκέψεις που ταξιδεύουν
που γίνονται όνειρα γλυκά
και ταξιδιάρικα πουλιά.

Ευτυχία,ας πούμε...
τρυφερό χάδι στο απαλό της δέρμα
φιλί στον λευκό της λαιμό
σιωπή στη θερμή αγκαλιά
ό,τι ζητάει να ζητάμε
να γινόμαστε ένα...

ποίημα όμορφο θέλησα να σου γράψω

μα οι λέξεις λίγες, φτωχές φαντάζουν μερικές φορές.

γιατί ποιο όμορφο λεκτικό περιβάλλον

μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια αυτό που ένιωσα;