Τα κείμενα αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του συγγραφέα εκτός κι αν αναφέρεται άλλος ως συγγραφέας. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσιεύση τους δίχως τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

green car crash

"Ξέρω ότι είχαμε πει να μην μιλήσουμε ξανά, να μην ενοχλήσει ο ένας τον άλλο, αλλά ήθελα να δω αν είσαι καλά"
"Καλά είμαι, όπως πάντα"
"Είδα ένα άσχημο όνειρο. Εσένα. Και αυτοκίνητα. Τρακαρισμένα, φλεγόμενα..."
"Θα προσέχω. Ευχαριστώ και ...αντίο"

Έκλεισε το τηλέφωνο και συνέχισε να κάνει αυτό που συνήθιζε κάθε βράδυ. Να πίνει. Να πίνει για να απομακρύνει κάθε σκέψη, να αποδιώχνει τα όνειρα στον λιγοστό ύπνο που επέτρεπε στον εαυτό του. Κι ένα δικό της όνειρο δε θα επέτρεπε να τον ταράξει. Κι ας φοβόταν πάντοτε τα όνειρα και τα προαισθήματά της...

Ξύπνησε μετά από τρεις ώρες ανήσυχου ύπνου με βαρύ κεφάλι από τη συνεχόμενη κραιπάλη. Το είχε συνηθίσει. Πλύθηκε, πήρε δύο ασπιρίνες, ήπιε έναν βαρύ ελληνικό, κάπνισε τέσσερα τσιγάρα και ετοίμασε τα χαρτιά του για άλλη μία μέρα εργασιακής ρουτίνας. Τον απασχολούσε το τηλεφώνημά της...

Πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα πάντα αλλά τα κόκκινα μάτια του ήταν εκπαιδευμένα. Είχε κάνει αυτό το δρόμο χιλιάδες φορές. Οδηγούσε και στα αυτιά του ηχούσε η φωνή της "να προσέχεις". Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που την είχε ακούσει, ακόμα περισσότερος από την τελευταία που είχαν ειδωθεί. Προσπαθούσε να θυμηθεί το πρόσωπό της, το άρωμά της. Πώς ήταν δυνατόν να μη τα καταφέρνει;

Σε μια απότομη στροφή έκλεισε τα μάτια. Την είδε μπροστά του ολοζώντανη οπτασία. Μπορούσε να μυρίζει και του κορμιού της το άρωμα. Είχε ήδη χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου, μα εκείνος με κλειστά τα μάτια της χαμογελούσε.

Πάντοτε πίστευε ότι μπορούσε να πετάξει. Η βαρύτητα τον διέψευσε...
(ο πίνακας "green car crash" του Andy Warholl)