Είμαι...

Είμαι ένα φύλο κίτρινο που χορεύει στον αέρα,

Που λιώνει στη βροχή, που το σκεπάζει η σκόνη.

Του φθινοπώρου φύλο είμαι.

Είμαι ένα δένδρο καμένο, που στέκει μονάχο

Στη μέση της ερήμου, στη μέση μιας καμένης γης.

Είμαι εκείνος που ποτέ μου δεν υπήρξα,

Που μ’ ονειρεύτηκα μια κρύα του φθινοπώρου νύχτα.

Εκείνος που έβλεπες να τρέχει μέσα στη βροχή,

Ένα κορμί χαμένο στους αιώνες.

Είμαι το χθες, το αύριο και το σήμερα ˚ μα δεν υπάρχω.

Είμαι ένα όνειρο που έσβησε πριν να χαράξει η μέρα,

Μια παγωμένη σιωπή, μια σκέψη που έμεινε βουβή,

Ένα τραγούδι που ποτέ δεν θα τελειώσει...